Angel Otero, 1981

Sanatçı Angel Otero 1981 yılında Santurce, Porto Riko’da doğar ve güzel sanatlar alanındaki yüksek lisans eğitimini 2009 yılında School of the Art Institute of Chicago’da tamamlar. Sanatçı, yaşamını ve çalışmalarını Chicago ve New York’ta sürdürür. Üretiminde süreci temel alan yaklaşımıyla, yapıtlarında geleneksel ile alışılmadık yöntemleri yan yana getirir. İlk yağlıboya resimlerinde ailesi, doğduğu yer ve yaşadıklarına ait izler vardır. Metinsel referanslara başvurduğu yapıtlarının ardından sanat tarihine atıfta bulunan kompozisyonlara yönelen sanatçı, anlatısını çoğunlukla soyutlamayla gerçekleştirir.

Cam ve pleksiglas üzerine geleneksel yöntemlerle kendi imgelemini yansıttığı yağlıboya resimlerini kurumaya yakın, bir deri gibi kazıyarak cam üzerinden soyar. Bu noktada resim sanatçının müdahalesi ve kontrolü olmadan şekillenir. Sanatçı, bu safhanın kendi müdehalesinden uzak gerçekleşmesi nedeniyle, bu düzende ortaya çıkan resimlerindeki beklenmedik anı heyecan verici olarak nitelendirir. Daha sonra heykelsi bir yaklaşımla, yağlıboya katmanını başka bir tuval üzerine kırıştırıp dalgalandırarak ekler ve böylece resmi dokusal topografik bir anlatıya dönüştürür. Meyilli ve genişleyen yüzeyler meydana getirdiği kolajlarında, atölyesinden bulduğu çeşitli malzemeleri de kullanarak yoğun bir boya dokusu oluşturur. Dokunma duyusunu harekete geçiren, düzlemden taşan resimlerinde renklerin her birini ayrı bir katman olarak kullanır.

Son dönem resimlerinde Otero, sanat tarihinin öne çıkan isimlerinin baskı ve gravürlerini bir başlangıç noktası olarak ele alır. Soyut sanatın geçmişiyle kendi üretim sürecini ilişkilendirir. Jorge Luis Borges, Julio Cortazar, Jeanette Winters, El Greco, Claude Poussin, Cy Twombly, Diego Velázquez gibi sanatçılardan kalan izlerle kendi hayal dünyasını bir araya getirerek yeni bir dil oluşturur. Boyanın sıyrılmasıyla tüm kurgu değişir ve bu yapıtın soyutlanmasına yardımcı olurken, sanatçı resmine ekleyip çıkaracağı noktalara, boyutuna ve katmanlarına süreçte karar verir. Angel Otero’nun edebiyattan, şarkılardan etkilenerek adlandırdığı yapıtlarından olan “Yaprakların Bir Hışırtısıyla Uçar Gider”, “Picasso” serisine aittir. Sanatçı temel bir anlatım biçimi olarak resmin derinine inmek ister ve bu nedenle reprodüksiyonundan Picasso’nun orijinal referanslarını çıkarır. Bunu yaparken soyut ile güncel sanatın bağını korumak ister çünkü Otero için temsiliyet ve soyutlama arasındaki geçiş, soyut sanatın çeşitliliğini artırır ve açılımını sağlar. Böylece son dönem çalışmalarında, resim geleneğinin kökenine dair referanslar yerine, kendi yorumunu eklediği sade soyut bir dil kullanır.