Azade Köker, 1949

Lisans eğitimini 1967-1971 yılları arasında İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi Seramik Bölümü’nde Sadi Eren Atölyesi’nde tamamlayan Azade Köker, kazandığı bursla gittiği Berlin Güzel Sanatlar Akademisi’nde seramik ve endüstriyel tasarım alanlarında eğitim görür. 1976-1979 yılları arasında Alman heykeltıraş Lothar Fischer ile çalışır. Eğitimini tamamladıktan sonra Berlin’e yerleşen sanatçı burada bir atölye kurar ve çalışmalarını bu kentte sürdürür.

Azade Köker, seramikle başlayan sanat hayatına malzeme çeşitliliğini ekleyerek kimlik, aidiyet, kent, temsiliyet, doğa, kadına ait konuları farklı anlatım biçimleriyle ele alır. İnsanın hayat ve doğa karşısındaki durumunu analiz eden çok parçalı heykellerini 1990’lı yılların başında üretir. İlerleyen yıllarda sanatçı, mekâna yönelik yerleştirmeleriyle geçmişe ve tarihe yeniden bakar. 2000’li yıllar ile birlikte kâğıt, malzeme olarak uygulamalarının merkezine yerleşir. Bu dönemde Köker beden ve toplum ilişkisi arasındaki dengeleri ele alan çalışmalar üretir. Kent, çevre ve doğa üçgeninde yoğunlaşan son dönem çalışmaları ise insana karşı direnen doğa kavramının altını çizer.

“Sessizliğin Manzarası” adlı bu yapıt gerçekle illüzyonu aynı anda görmeyi irdeler. Yapıt bir orman manzarası üzerinde kurukafalardan oluşan bir kompozisyondan oluşur. Sanatçının ifadesiyle “bedensel ayrım”, yalıtılmanın ve güzelliğin sahnesine dönüşür. Bu düzenleme geçiciliğine ve bir “son”a da işaret eder. Bu bilinmeyen geleceğe sanatçı, “üçüncü doğa” demeyi tercih eder. Burası insanın kontrolünün dışında, tahmin edilmesi imkansız olayların gelişebileceği bir alandır. Kurukafaların ve “sessiz” doğa manzarasının getirdiği etki, ölüm ve yok etme gibi kendi kendini tamamlayan döngüler üzerine düşündürür. Bu döngüler, kontrol dışındaki sosyal ve kültürel tüm yapıları arkalarından sürükler ve içine alır.