Abdülmecid Efendi, 1868-1944

Osmanlı Hanedanı’nın bir üyesi olan II. Abdülmecid, Sultan Abdülaziz’in oğludur. Kuzeni Vahidettin’in 1918’de tahta geçmesinden sonra, II. Abdülmecid de veliaht olarak Dolmabahçe Sarayı’na gelir. Milli Mücadele yıllarında, ilerici kişiliği ve mücadeleye destekçi duruşu sebebiyle diğer şehzadeler arasından, Büyük Millet Meclisi’nce oybirliğiyle halife seçilir.

Abdülmecid, daha babasının hayatta olduğu dönemlerden itibaren sarayda Batılılaşma hareketlerinin yaşandığı bir ortamda büyür. Bu durum, babası öldükten sonra da devam eder. Resim dışında müzik, edebiyat, hat sanatı gibi sanatın diğer dallarıyla da ilgilidir. Bunların yanında Abdülmecid Efendi, pek çok sanatçıyı sarayda himayesi altına alarak ve aynı zamanda bir resim koleksiyonu oluşturarak sanat üretimini destekler. Osman Hamdi Bey, Salvatore Valerie gibi dönemin önemli hocalarından resim dersleri alan Abdülmecid Efendi’nin, özellikle portre alanında yoğun çalışmaları vardır. Portrelerden sonra en yoğun biçimde üzerinde çalıştığı konu manzaralardır. İstanbul’un farklı bölgelerinden, resimsel değerlerin ön plana çıkartıldığı, romantik karakterde, zamansız manzaralar yapar.

“Otoportre”, Abdülmecid’in yıllar önce bırakmak zorunda kaldığı devlet adamlığıyla sanatçı kişiliğini buluşturur. Üzerinde taşıdığı Hanedan nişanları, kan bağıyla ait olduğu imparatorluğa işaret ederken, resmi yapan kişi olarak da bu yitirilişin özlemini kayda geçirdiğini akla getirir.